MiŁoŚć

Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały
                         I swoim blaskiem ożywia różanym,
W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały
                        Dozwala kwiatom rozkwitnąć wionianym
 I wyprowadza z martwych głazów łona
                       Coraz to nowe na przyszłość nasiona.

                       Miłość jak słońce: barwy uroczemi                                       
                              Wszystko dokoła cudownie powleka;
                                                            Żywe piękności wydobywa z ziemi,
                               Z serca natury i z serca człowieka
                                                         I szary, mglisty widnokrąg istnienia
                               W przędzę z purpury i złota zamienia.

Miłość jak słońce: wywołuje burze,
                          Które grom niosą w ciemnościach spowity,
I tęczę pieśni wiesza na łez chmurze,
                         Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity,
I znów z obłoków wyziera pogodnie,
                         Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie,

  Miłość jak słońce: choć zajdzie w pomroce,
                             Jeszcze z blaskami srebrnego miesiąca
 Powraca smutne rozpromieniać noce
                             I przez ciemność przedziera się drżąca,
 Pełna tęsknoty cichej i żałoby,
                            By wieńczyć śpiące ruiny i groby.